Αγιο Ορος

Μετά από πολύ καιρό κατάφερα να εκπληρώσω μία από τις επιθυμίες μου : να επισκεφτώ το Άγιο Όρος....
Έτσι λοιπόν σήμερα 1 Δεκεμβρίου 2009 μία μέρα μετά την επιστροφή μου, θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας τη συγκλονιστική μου εμπειρία τονίζοντας σας πως για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε περίτρανα πως τίποτα στη ζωή μου και κατ επέκταση τη δική σας, δεν είναι ή γίνεται τυχαία!
Πριν τρία χρόνια και λίγους μήνες, ευρισκόμενος σε απελπιστική ψυχολογική κατάσταση, ξεκίνησα να πάω στο Άγιο Όρος (απρόσκλητος και μάλλον μόνιμος ). Περίπου στα Τέμπη ξέσπασε μία πολύ ισχυρή καταιγίδα που με ανάγκασε όχι μόνο να σταματήσω, αλλά και να επιστρέψω στο σπίτι μου. Μέχρι πρότινος απορούσα πώς κατάφερα να επιστρέψω σώος και αβλαβής. Ήταν 7 Οκτώβρη πριν τρία χρόνια (τότε που είχαν γίνει καταστροφές στη βόρεια - κεντρική Ελλάδα) κι εγώ ταξίδευα μέσα σ' αυτή!. Σήμερα είμαι σε θέση να γνωρίζω πως μια ανώτερη δύναμη (αυτό που εγώ ονομάζω Θεός) όχι μόνο με απέτρεψε να φτάσω γιατί δεν ήμουν έτοιμος αλλά και με προστάτεψε να γυρίσω κοντά στην οικογένεια μου.
Πριν δέκα μέρες περίπου, ο 'κολλητός μου' που προσπαθούσαμε αρκετό καιρό να συγχρονίσουμε τους ελεύθερους χρόνους μας για να πάμε παρέα, μου είπε πως κανόνισε να πάει με κάποιο φίλο του και αν μπορούσα κι εγώ ν' ακολουθήσω. Εννοείται πως δέχθηκα με μεγάλη χαρά, κι έτσι την προηγούμενη Τετάρτη, ξεκινήσαμε το πολυπόθητο ταξίδι μας στο Άγιο βουνό.
Αυτή την ώρα επεξεργάζομαι το υλικό που μάζεψα από κει και στη συνέχεια (επόμενη ανάρτηση) θα σας περιγράψω τις εντυπώσεις και της εμπειρίες μου από το Άγιο Όρος και μερικούς από τους μοναχούς του που είναι πιο Έλληνες κι από τον καλύτερο συν πατριώτη μας και που όχι μόνο αγωνιούν και προσεύχονται αλλά προσπαθούν να μας ξυπνήσουν από τον λήθαργο που έχουμε πέσει (ή μας έχουν ρίξει)!.
Σε μικρή αναμονή λοιπόν για τα περαιτέρω.....

Πρόλογος

Για σας αγαπητοί μου συνάνθρωποι. Στη συνέχεια όταν αναφέρομαι σε σας, θα χρησιμοποιώ αρσενικό πρόσωπο γιατί μιλάω σε όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα φίλου και ηλικίας.

Όπως λοιπόν καταλάβατε από το ψευδώνυμό μου,είμαι 47 (ανοίξεων). Έζησα επομένως αρκετά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας μας κι έτσι έχω προσωπική γνώση και γνώμη γι' αυτά...

Για το παρελθόν όμως γνωρίζω όσα κι εσείς, δηλαδή ότι μας δίδαξαν εκείνοι που φροντίζουν για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μου - μας.

Στη τετάρτη δημοτικού κι εν μέσω χούντας, είχα τη τύχη να έχω ένα ΔΑΣΚΑΛΟ (τα κεφαλαία όπως καταλάβατε δεν είναι καθόλου τυχαία), μέσω του οποίου έμαθα κάποια περισσότερα...
Εκείνο όμως που δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου είναι: " Αγαπητά μου παιδιά μην ξεχάσετε τα τρία ιδανικά για τα οποία πρέπει να ζούμε: πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια. Αν χαθούν αυτά θα χαθεί και ο λόγος ύπαρξής μας! "

Θα μου πείτε " τι λέει ο τρελαμένος, εδώ δεν ξέρουμε αν θα έχουμε ψωμί να φάμε αύριο, δουλειά, βενζίνη για το αυτοκινητάκι μας κλπ κι αυτός μας λέει για Ελλάδα, Θεό και Σπίτι. Μάλλον θα' ναι από κείνους που τα έχουν όλα έτοιμα στο πιάτο και δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και βρήκαν αυτό το χώρο για να παίξουν με το πόνο μας.! "

Ε λοιπόν σας δηλώνω πως μόνο τέτοιος δεν είμαι. Αλλά δεν ξεκίνησα αυτό το blog (το πρώτο μου!) με σκοπό να κάνω επίδειξη ή βιογραφικό. Το μόνο που έχω να φωνάξω είναι πως δεν αντέχω άλλο αυτά που γίνονται γύρω μου και προσβάλουν την λιγοστή νοημοσύνη μου, όπως επίσης βαρέθηκα να με περνούν για γραφικό όταν προσπαθώ να μοιραστώ μαζί τους τον εσωτερικό μου κόσμο.

Έτσι λοιπόν σιγά σιγά θα προσπαθήσω να τον ξετυλίξω εδώ μαζί σας πιστεύοντας πως έστω κι ένας από σας θα δει λίγο πιο αισιόδοξα τα πράγματα.

Τέλος να σας δηλώσω πως δεν έχω κανένα μα κανένα σκοπό να σας δουλέψω ή να σας απατήσω... Γράφω μόνο αυτά που σκέφτομαι και που τόσα χρόνια θέλω να τα πω στους γύρω μου αλλ δεν μ' αφήνουν ν' αρθρώσω λέξη...

Αυτά γι' αρχή. Και να θυμάστε: Τα πράγματα μπορεί να είναι και καλύτερα απ' ότι θέλουν να νομίζουμε... Αισιοδοξία : πρέπει να ξεθάψουμε τα ιδανικά μας!